У апошні час перш за ўсё кирую ў восеньскі лес

У апошні час, калі і атрымоўваецца вырвацца з лап горада, то перш за ўсё кирую ў восеньскі лес. Лес цяпер чароўны. Паветра напоўнена водарам свежасці, позніх ягад і грыбоў. Ён настолькі насычаны, што проста хочацца набраць яго ў лёгкія, і не выпускаць… Вяртаючыся чарговы раз з пушчы злавіў сябе на думцы, што ўжо месяц не праведваў бацьку Нёман. Маючы тры гадзіны да заходу сонца і банку кансерваванай кукурузы, прыехаў на папулярную летам палянку пад старымі вербамі. Нёман цяпер спакойны, ўдумлівы, усплёскаў рыбы амаль няма, клева таксама. Але адпусціць мяне дадому без рыбы бацька не захацеў, прыпаднёс аднаго прыгажуна ляшча. Дзякуй за дары, у кастрычніку будзем бачыцца часцей, тым больш, што грыбы ўжо сыходзяць.